Sakina Elkayouhi is een creatieve journalist & columnist die al veel in haar even heeft bereikt. Sakina heeft al ontiegelijk veel columns voor verschillende organisaties geschreven. In juni is Sakina zelfs een gastcolumnist geweest voor de Volkskrant.

Sakina heeft een aantal leuke nominaties op haar naam staan, zoals Vrouw van het jaar en de emancipatie prijs.

In deze aflevering verteld Sakina over haar ervaringen in de media en legt zij het volledige proces van het schrijven van een column uit.

https://open.spotify.com/episode/3n0oW8DEWgxUqT1MC9PkvT
Dit bericht bekijken op Instagram

. NEW MONTH, NEW COLUMN. IMPOSTER SYNDROME LOADING…⏬✨ Eerlijk is eerlijk. Hoe fijn ik het ook vind om regelmatig vanuit mijn eigen ervaringen te schrijven, ik zou liegen als ik niet elke keer een kleine dood sterf als de deadline van een opiniërend stuk nadert en ik hem gehaald heb. Nu hoor ik je al denken: “maar Sakina, doe niet zo raar. Je kan toch gewoon schrijven? Sterker nog, je houd er van!” Ik begrijp het soms ook niet. Ik hou van van de maatschappelijke dialoog aan te gaan, maar blijf het wat onwennig om over jezelf te schrijven. Wie ben ik? Een mening is maar een mening. En ik bedoel dat heus niet als een onzekere millenial of dat ik zit te vissen naar complimenten, maar slide gerust in mijn DM y’allllll (Joke that’s a joke. Really a joke??). Anno 2019 leven in een informatiesamenleving verzadigd van meningen waarin iederéén online expert lijkt te zijn. Dat betekent een zekere prestatiedruk dat je ALTIJD iets zinnigs moet leveren aan die meningen fabriek. Opiniërend schrijven is voor mij als het hebben van een knipperlichtrelatie. Je kan niet zonder elkaar, maar soms werkt het gewoon niet. Afstoten en aantrekken. Maar je doet iets graag. En laten we zeggen dat ik verder ook geen andere talenten heb. Dus men moet wat en gaat stukjes tikken. ??‍♀️??‍♀️ Maar zonder grappen, soms ben ik wel klaar met altijd een mening moeten hebben. Het is dan heerlijk verfrissend om bv. in een discussie een disclaimer op te zetten dat ik eigenlijk helemaal niet meer mee ben met het Hong-Kong conflict of dat ik niks meer snap van de Brexit (oké, wie wel ha-ha). Echter is kennis over buitenlandse politiek nooit mijn sterke kant geweest. Maar wat doe je met thema’s waarvan men verwacht dat je er iets zinnigs erover te vertellen hebt? Lastig. Gevalletje imposter syndrome much? Misschien is dat het wel, mezelf een ‘fraud’ voel. Maar het is zoals laatst een goede vriendin tegen mij zei, met alle issues in het leven: je maakt het groter of kleiner dan je zelf wil. Dus lieve mede-schrijvers en gepassioneerde creatievelingen, herkenbaar? Hoe gaan jullie om met writersblock? Of wanneer jullie vastlopen? Lemme know ???

Een bericht gedeeld door Sakina| journalist & columnist (@sakinakay) op

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *