Aankomen en afvallen zijn twee hele moeilijke dingen. Damla Öz woog in 2017 nog 120 kilo, iets waar zij zich enorm voor schaamde. Ondertussen is ze al 63 kilo kwijt, maar toch voelt het niet zo.

In de podcast van Nesim vertel je dat je 120 kilo woog. Wanneer kwam het besef dat dat gewicht te ver ging voor jou?
Na de zomervakantie in 2017 begon ik rond de 100 kilo te wegen en vanaf dat moment durfde ik eigenlijk niet meer op de weegschaal. Het ging heel snel, want in november woog ik al 115 kilo. Ik was toen 25. Het was echt verschrikkelijk. Ik ben altijd een vol kind geweest, daardoor moest ik ook diëten volgen van mijn moeder en onderzoeken doen in het ziekenhuis. Tijdens mijn puberteit is het heel erg geworden en ben ik veel aangekomen. Vervolgens kwam er een pil op de markt waardoor je kon afvallen, omdat je geen eetlust meer had. Bij mij lag het probleem echt bij het eten, dus toen ik die pil innam had ik geen eetlust meer en kon ik afvallen. Dit was rond mijn 18e/19e. Ik ben toen door die pil 30 kilo afgevallen, maar toen werd hij van de markt gehaald omdat het gevaarlijk bleek te zijn. Toen ben ik meteen weer aangekomen en was het heel moeilijk om weer af te vallen.

Ik ben een emotionele eter, dus op momenten dat ik mij niet oké voelde ging ik eten, op momenten dat ik mij wel goed voelde, ging ik ook eten. Eten was alles voor mij. Het was mijn vriendje, beste vriendin, moeder, vader, kat.. Ik had er echt een band mee.

Kreeg je er veel commentaar op, toen je eenmaal dat gewicht had bereikt?
Ja, iedereen had er wel iets over te zeggen en iedereen leek het beter te weten. Natuurlijk waren dat mensen die het beste met mij voor hadden en veel om mij gaven, maar voor hen was het moeilijk om te begrijpen waarom ik zo zwaar was. Ik was een emotionele eter, dus ik kon niet zomaar stoppen en gaan diëten.

Toen ik jonger was ben ik nooit gepest vanwege mijn gewicht, maar dat was ook omdat ik er zelf grapjes over ging maken en een beetje de clown uithing. Ik kleedde mij niet tuttig, ik liep rond in jogging broeken en gedroeg mij ook als een jongen. Ik was nooit een meisje-meisje, waardoor mensen nooit konden zeggen dat ik te zwaar zou zijn voor een rokje of jurkje. Op die manier heb ik er bewust voor gezorgd dat niemand mij zag als dik meisje.

En wat heb je er toen aan gedaan?
Ik heb geprobeerd om diëten te volgen, maar dat waren van die 15 dagen diëten, waarmee je dan 5 kilo kan afvallen of crashdiëten. Ik ben heel veel gaan sporten, heel veel van mezelf gaan verwachten, weinig professionele hulp gezocht, denken dat ik alles zelf kon doen. Ik viel wel af, want met een crash dieet val je ook snel heel veel af, maar het komt er heel snel weer op, en meestal nog meer dan dat het daarvoor was.

Hoe ging het op dat moment geestelijk met jou?
Ik bleef gewoon altijd de clown uithangen en liet niet merken dat ik heel erg zat met mijn gewicht en dat ik heel onzeker was. Ik liet het niet merken aan de mensen. Vanbinnen maakte het mij wel kapot dat ik nooit een leuk topje kon kopen, een strakke broek aan kan of kon zitten zonder de gedachte of mijn buik te opvallend zou zijn. Dan zat ik bijvoorbeeld in een cafeetje met mijn vriendinnen en dat is dan waar ik aan dacht: zien mensen mijn vetrollen? Terwijl ik gewoon een heel gezellig gesprek had.

Ik heb daar toen geen hulp voor gezocht, maar nu wel. Ik merk dat ondanks het feit dat ik 60 kilo ben afgevallen, ik nog steeds zeer onzeker ben over hoe ik eruit zie. Ik heb de gedachten van toen meegenomen, omdat ik daar niet aan gewerkt heb. Ik dacht altijd dat als ik zou afvallen dat ik gelukkig zou zijn met wie ik ben, dat ik geen zorgen meer zou hebben, maar ik ben erachter gekomen dat hetgeen wat in je hoofd ziet niet veel te maken heeft met je uiterlijk. Ik blijf soms dat dikke meisje in mijn hoofd.

Heb je nu enigszins spijt dat je niet eerder om hulp hebt gevraagd?
Ik heb enorm veel spijt dat ik niet eerst aan mijn mentale gezondheid heb gewerkt, voordat ik een maagverkleining heb laten doen en ben gaan afvallen. Het was misschien niet eens nodig geweest. Misschien was ik dan zo zeker van mezelf geweest, en had ik zoveel vertrouwen gehad, dat ik uit mezelf was afgevallen. Je moet er vertrouwen in hebben dat je het kunt. Vanaf het moment dat wij niet meer geloven in onze eigen kracht, vanaf dat moment kiezen mensen eigenlijk voor een maagverkleining. Ik geloofde niet meer in mezelf, en als je opgeeft dan werkt niks meer.

Hoe ben je op een gegeven moment jezelf weer gaan accepteren?
Ik ben er nog steeds niet.. Ik ben nog zoekende naar mezelf. Het vervelende is dat ik al 28 jaar ben en je dit normaal gesproken in je puberteit al ontdekt. Bij mij bleef dat heel lang uit, omdat ik mij heel lang anders heb voorgedaan dan dat ik eigenlijk ben. Het gaat nu gewoon stapsgewijs. Het gaat nu om de acceptatie van wie ik ben.

Wat voor operatie ben je uiteindelijk ondergaan en hoe ben je daarop gekomen?
Ik heb een maagverkleining gehad, dus ze hebben 2/3e van mijn maag eruit gehaald. Net voor de operatie ontdekte ze een cyste van 15 bij 30 centimeter, maar die hebben ze er ook meteen uitgehaald. Na 1,5 jaar heb ik een buikwandcorrectie gehad om het overtollige huid weg te laten halen. Ik was na mijn maagverkleining nog steeds onzeker en ik dacht dat het lag aan het overtollige huid, want ik kon nog steeds niet aan wat ik aan zou willen. Toen dacht ik, als ik die buikwandcorrectie heb gehad, dan ben ik een gelukkig mens op aarde. Je zit na die operatie een paar maanden op een roze wolk, maar dan merk je dat die onzekere gedachtes nog blijven bestaan.

De eerste operatie heb ik via mijn moeder gekregen. We zaten tegenover elkaar en ik probeerde mijn teennagels te knippen, maar dat ging met enorme moeite omdat ik niet voorover kon bukken. Op een gegeven moment vroeg mijn moeder “is een maagverkleining niks voor jou?”, en toen zei ik eigenlijk meteen ja. Ze schrok eigenlijk van mijn antwoord, want zij wilde met zo’n vraag mij de goede richting in sturen.

Was het zwaar (fysiek en geestelijk) na je operatie?
Ik vind het heel moeilijk om de pijn te beschrijven. Direct na de operatie merkte ik dat we alles vanuit onze buik doen. Het oppakken van een glaasje water ging niet, ademhalen deed pijn. Het voelde alsof ik messen in mijn buik had en bij elke kleine beweging iemand het mes draaide. Vanaf dat moment heb ik ook ademhalingsproblemen. Op de tweede nacht van mijn operatie, kreeg ik ’s nachts een paniekaanval. Mijn moeder sliep in dezelfde kamer en vroeg of ik het erg vond als zij ging slapen, aangezien ze erg moe was. Ze zei dat als er wat was, dat ik gewoon moest roepen. Ik werd plotseling in het midden van de nacht wakker en het enige wat ik weet is dat ik heel moeilijk kon ademhalen. Ik kon het knopje niet vinden om de zusters te roepen, en ik kon mijn moeder niet roepen vanwege de pijn. Ik kon geen geluid maken. Ik lag daar en ik dacht echt dat ik dood ging. Mijn ademhaling werd steeds slechter en ik kreeg meer pijn, maar ik kon niemand roepen. Toen dacht ik “oké, doe rustig aan, je gaat straks dood”. Ik ging liggen en was aan het huilen, want ik dacht echt dat dit het was. Gelukkig werd mijn moeder wakker en rende ze de kamer uit om de zuster te halen. Mijn hart ging ook te langzaam, omdat ik te weinig zuurstof kreeg. Door die ervaring heb ik af en toe ’s nachts nog last van paniekaanvallen.

Hoe ging je met deze verandering om?
Heel raar. Het gaat ook echt snel. Je valt niet 5 kilo per maand af, ik was na 3 maanden al 30 kilo kwijt. Ik begon botten te voelen en ik weet nog dat ik tegen mijn moeder zei, mam, we hebben hier botten! En toen zei zij dat het mijn heup was. Ik wist gewoon niet dat het voelbaar was, of ooit voelbaar kon zijn. In het begin ben je heel blij, want je valt veel af en die pijn boeit je dan ook niks meer, want je ziet dat je heel snel aan het afvallen bent. Na die 3 maanden begon ik te beseffen dat het veel te snel is gegaan en dat mijn huid zich niet meer kon herstellen. Het wennen aan een nieuw lichaam is nog steeds moeilijk. Af en toe schep ik nog steeds te veel eten op mijn bord, of ik loop met veel te grote kleding naar de paskamer. Je lichaam valt wel af, maar in je hoofd gaat het allemaal veel langzamer.

Wat waren voor en na je operatie je grootste onzekerheden?
Voor de operatie was het mijn uiterlijk. Ik was bang dat ik niet geaccepteerd of geliefd was vanwege mijn gewicht. Ik was heel erg bang dat mensen niet van mij hielden of niet leuk genoeg vonden. Het waren alleen niet de mensen die zo dachten, maar ikzelf.

Na mijn operatie was het vooral de onzekerheid over mijn overtollige huid. Nadat ik dat ook heb weg laten halen, merkte ik dat mijn onzekerheid eigenlijk nog steeds niet weg was en dat ik dat minderwaardigheidsgevoel gewoon heb meegenomen.

Ben je bang dat je ooit weer terugvalt in je oude eetpatroon?
Nee, maar ik ben soms wel bang dat nooit van die emotionele band met eten afkom.

https://youtu.be/ejzr8xI8er4

Wil je meer weten? Neem een kijkje op haar Instagram en vraag maar raak!