Anno 2019 is het belangrijk om je stem te laten horen. Dit is geen onbekend terrein voor de 29-jarige Naomie Pieter, die al sinds 2014 de straat op gaat om te strijden tegen allerlei soorten onrecht.

Vanaf welk moment bedacht je je om je stem te laten horen?
Ik ben opgegroeid in een problematische thuissituatie, waarin ik regelmatig moest opkomen voor verschillende familieleden, waardoor het opkomen voor andere mensen voor mij een soort natuurlijk iets is. Dat ben ik op een gegeven moment op verschillende plekken en niveaus in de samenleving gaan doen. Als ik officieel een bepaald moment moet pinpointen, dan is dat in 2011, toen ik begon met vrouwenfeesten organiseren in Den Haag. Ik wilde met mijn feestje het stereotype wat mensen hebben van lesbische vrouwen doorbreken, en opeens werd ik dat zwarte, lesbische meisje in Den Haag. Op een gegeven moment werd ik gevraagd voor documentaires, voor panels en was ik opeens een LHBTI-activist, maar ik had het helemaal niet door. Het opkomen was voor mij gewoon natuurlijk. In 2014 ben ik echt de straat op gegaan voor racisme, en dat is de eerste keer – los van de LHBTI-walks die ik heb gedaan – dat ik echt meedeed aan een hele politieke beladen demonstratie.

Op welke manier heeft het feit dat je poc én queer bent je blik op onze huidige maatschappij veranderd? Vanaf wanneer kwam het ‘besef’?
Als je ziet hoe de wijken zijn opgedeeld in Den Haag, dan kan je vanaf kleins af aan niet anders voelen dan dat er in jouw wijk dingen anders zijn dan een wijk verderop, die super wit is. Er wordt al heel gauw duidelijk dat het bij jou anders is. Bijvoorbeeld, in die wijk zijn de huizen groter en mooier en daar wonen alleen maar witte mensen en in mijn wijk zijn de huizen slechter en wonen er alleen maar mensen van kleur. Toen zag ik al dat dingen anders zijn. Zwart zijn is iets wat ik mij altijd al heb gevoeld in deze samenleving. Ik heb me daardoor niet anders gevoeld, maar ik ben wel gaan beseffen dat ik daardoor een andere positie heb in de samenleving.

Ik was 16 toen ik erachter kwam dat ik op vrouwen val. Ik had niet echt voorbeelden van zwarte, lesbische vrouwen. Ik had er wel eentje, maar die had daarna opeens weer een vriend. Dat was voor mij verwarrend, en ook al wist ik toen nog niet dat ik op vrouwen viel, voelde het toch als verraad. Zij was dan mijn representatie, maar uiteindelijk niet meer. Er was in mijn hoofd geen representatie van zwarte vrouwen die ook op vrouwen vielen en ik had toen ook niet de kennis dat het onderdeel is van mijn cultuur, dus het voelde alsof hetgeen wat ik was al iets buiten mij om was.

Je bent mede-oprichtster van BQTRNL (Black Queer-Trans resistance Netherlands). Kan je ons meer over deze organisatie vertellen?
Black Queer-Trans resistance is een collectief, bestaande uit verschillende zwarte LHBTI organisaties. Er zitten verschillende groepen onder, waaronder Daughters of Ivory, Man.ish.cave, Black-Queer archives en Pon Di Pride. Het collectief komt voort uit noodzaak. In 2018 was er een zwarte queer jongen aangevallen in Amsterdam en we zagen dat er niet een even grote reactie kwam op deze aanval als toen er twee jongens in Nijmegen in elkaar werden geslagen. Wij wilden dus voor deze jongen opkomen, namens onze gemeenschap. We vonden het belangrijk om een demonstratie te organiseren, omdat extreemrechts in opkomst is. De jongen was aangevallen door jongens van kleur en wij waren bang dat op het moment dat wij deze demonstratie zouden overlaten aan een witte LHBTI-gemeenschap of een andere organisatie, dat zij het zouden misplaatsen.

There is a lot of that needs to be done, en de groepen konden elkaar in die zin vinden. De zwarte LHBTI gemeenschap is nogal versplinterd, omdat we weinig organisaties of faciliteiten hebben die op ons gericht zijn, waardoor het lastig is om een community te creëren.

Op welke manier zet jij jezelf in en laat jij je stem horen?
Door zichtbaar queer te zijn en mij uit te spreken laat ik mijn stem horen. Online doe ik eerlijk gezegd niet zoveel. Wat ik wel doe is de pagina van BQTRNL beheren. Ik vind het daarom belangrijk om nieuws en representatie van zwarte queers in de wereld te laten zien, en activiteiten van Nederland op de pagina te zetten. Daarnaast ben ik gewoon zichtbaar als zwarte, queer vrouw. Door zichtbaar queer te zijn en mij uit te spreken laat ik mijn stem horen.

8 maart was het International Women’s Day. Samen met een paar anderen heb jij mogen spreken op de Women’s March. Hoe heb je dit ervaren?
Mijn eigen optreden heeft heel veel indruk op mij gemaakt. Als ik in sommige hyper energetic situaties ben, dan kan ik het zelf nog niet ervaren. Wat het memorabel maakte, was dat ik een beeld kon teruggeven aan dat jonge, zwarte meisje wat opgroeide in Nederland. Het voelde voor mij als een complete cirkel, nadat ik tijdens de geschiedenislessen over Aletta Jacobs had gelezen en ik nu zelf op een podium stond met mijn eigen speech. Dat we daar met zijn allen aan het chanten waren.. Als ik naar de foto’s kijk krijg ik echt een rilling. Something magical happened.

Toen ik op het podium stond vond ik het spannend. Toen ze mij vroegen om te spreken, dacht ik waarom ik? Wat heb ik te zeggen? Dus om daar te staan was gewoon een dikke fuck you naar alle onzekerheden die ik had, naar alle systemen en oppressions die tegen mij zeiden dat ik niet goed genoeg was, dat mijn realiteit niet bestond of geen recht had. Ik voelde me heel krachtig. Ik dacht kijk mij hier staan en ik ga hier ook staan, ik neem dit allemaal tot me. Het was ergens ook wel weer eng, want mag je wel zoveel ruimte innemen? Kan dat? Het antwoord is, ja! Dat mag, dat kan en dat moet je ook doen.

Wat was tijdens jouw speech vooral heel belangrijk om aan de mensen mee te geven?
Ik had twee belangrijke punten. Een daarvan was “if your feminism isn’t about breaking down all forms of oppression, then your feminism is shit”. Heel simpel, maar dit wilde ik wel duidelijk maken. Ik wilde het collectieve ook benadrukken, daarom vond ik het chanten zo belangrijk. Ik wilde duidelijk maken dat wij niet alleen zijn en dat wij onderdeel zijn van een hele grote groep. Dat we wel krachtig zijn, dat we wel mooi zijn, dat we wel worthy zijn. Die energie creëren met elkaar was voor mij het allerbelangrijkste, dat we niet alleen staan.

 

Wat voor veranderingen zou jij graag nog teweeg willen brengen, of welke problemen wil jij nog graag tackelen?
Seksisme, homofobie, het patriarchaat, kapitalisme.. Allemaal. Om Audre Lorde te quoten, “there is no thing as a single-issue struggle, because we do not live single-issue lives”.

https://youtu.be/2EDNgTXwXq4

Wil je meer weten over Naomie en Black Queer & Trans Resistance Nl? Neem een kijkje op Instagram en laat je stem horen!

3 reacties

  1. ❤❤❤❤Ik ben heel blij en trots dat je je verhaal heb gedaan.omdat ik toevallig ook bezig ben met de fight against hate naar de Gay gemeenschap toe.
    Power????❤

  2. Hallo Naomie
    Mijn naam is Helen..en ik ben bijzonder blij met jou verhaal omdat ik juist op dit moment bezig ben met de bewustwording van de gaygemeenschap in Suriname
    Ik ben Nederlandse maar woon al geruime tijd in Suriname waar het nog steeds een taboe is.
    Ik vraag toestemming om jouw verhaal in mijn blog/ website te plaatsen .en ook om een samenwerkingsverband met jullie..aub..de mensen hier durven nog steeds niet er openlijk over te praten en discussiëren wat eigenlijk mijn streven is .zodat de buiten wereld anders naar ons kijkt en niet onnodig veroordeeld of haat..
    Bedankt alvast en hopelijk zie ik heel gauw een reactie van jou????

    1. Hi Helen,

      Je mag het interview zeker delen, mits je er wel credits bij toevoegt.
      Je kunt contact opnemen met Naomie. Haar social media gegevens staan onderaan in het interview.

      Als wij iets voor je kunnen betekenen hoor ik het graag.

      Groetjes,

      Chéréneffe Fleur

Laat een antwoord achter aan Helen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *