Deborah Giselle heeft prachtig symmetrische pigmentvlekken, beter bekend als vitiligo, waar ze na al die jaren super trots op is. Vroeger was dat natuurlijk wel anders. Na jaren zit ze nu beter in haar vel en wilt ze niks anders dan haar schoonheid omarmen.

https://www.youtube.com/watch?v=eMpW5QFjoXg

Hoe oud ben je?
20 jaar!

Wat is je afkomst?
Volledig Kaapverdiaans.

Hoe oud was je toen de vitiligo begon?
Ik was 5 jaar oud. Wat ik mij nog kan herinneren is dat het heel schokkend was. De eerste vlekken kwamen gelijk in mijn gezicht, bij mijn ogen. Als klein meisje vond ik het wel raar, maar ik dacht dat het wel weer weg zou gaan. Vitiligo was toen ook nog niet heel erg bekend. Het is een auto-immuunziekte, dus heel weinig mensen hebben het. Ik weet niet precies meer hoe ik er mee omging, maar ik was wel heel verdrietig.

Had je in het begin veel moeite met het omarmen van je ‘aandoening’?
Ja, vooral omdat ik toen nog klein was. Je bent 5 jaar en kinderen zijn over alles heel eerlijk op die leeftijd. Ze vroegen altijd wat ik had en ik kreeg ook veel negatieve reacties.

Vanaf mijn 12e interesseerde het mij niet meer. Toen ik nog klein was vond ik het heel erg. Ik probeerde altijd lief over te komen, zodat ze me toch leuk vonden om wie ík ben en mijn vlekken negeerden. Ik was heel erg verlegen, maar naarmate ik ouder werd begon ik steeds minder interesse te tonen. Ik begon mezelf steeds meer te accepteren, dus toen ik naar de middelbare school ging viel het eigenlijk wel mee. Pesten gebeurde echt meer op de basisschool.

Hoe reageerde je omgeving erop?
Ze deden hun best om normaal te doen. Ze hebben altijd gezegd dat ik uniek ben, dat ik mooi ben. Ik ben sinds klein eigenlijk altijd het lievelingetje geweest, maar toen ik dit kreeg werd het nog erger, haha! Als ik gepest werd gingen ze bijvoorbeeld mee naar school, en dat vond ik altijd heel erg fijn.

Mijn moeder had er wel meer moeite mee, omdat ze op dat ook alleenstaande moeder was. Ze deed er echt alles aan om te zorgen dat ik medicijnen kon krijgen die konden helpen. Mijn moeder is echt een sterke vrouw, maar ze had er gewoon moeite mee voor mij. Ze fluisterde altijd woordjes in mijn oor, dus vanaf kleins af aan heb ik dat meegenomen en daardoor ben ik zo geworden. Als ik mijn familie en vrienden niet had gehad, dan had ik nu nog steeds heel onzeker geweest.

Wat is de naarste opmerking die naar jou toe gemaakt is met betrekking tot je aandoening?
Paula de koe – toen die reclame op tv kwam dacht ik echt ‘oh my god, mijn leven is verpest’. Elke keer als ik iemand koe hoorde zeggen, dan voelde ik echt een pijn. Als iemand het nu zegt, dan voel ik het niet echt meer. Zebra, monster, ‘je maakt me misselijk’, Michael Jackson..

In het begin was ik er vaak verdrietig om, daarna werd ik agressief en daarna negeerde ik het gewoon. Nu ben ik er gewoon immuun tegen. Thuis vertelde ik het niet. Ik zat met al mijn nichten en neven op de basisschool, dus zij wisten het wel, maar ik ging nooit huilend naar mijn moeder toe. Mijn moeder zou er dan gelijk naar toe gaan en ik wilde niet overkomen als een mietje, of iemand die haar moeder op mensen afstuurt. Ik heb ook een tijdje bij mijn neven en nichten gewoond toen mijn ouders gingen scheiden, dus ik nam hun altijd mee. Soms kun je het niet verbergen. Ik kwam dan huilend thuis en dan wisten zij gelijk wat er aan de hand was.

Wanneer ik met mijn moeder buiten liep waren er mensen die gingen staren, maar soms staarden ze zo erg dat mijn moeder gewoon ontplofte en “wat kijk je?” zei. Dat was vooral vroeger, nu is dat wel minder geworden.

Toen je eenmaal begreep wat het was, heb je toen gezocht naar mensen die hetzelfde hadden, als een soort hulp, zodat je je misschien niet alleen hoefde te voelen?
In Rotterdam zag ik in die tijd vooral oudere mensen die het hadden, want weinig mensen hadden het. Ik dacht echt dat ik de enige was. Pas later, toen ik meer op sociale media zat, kwamen mensen naar mij toe om te vertellen dat zij het ook hadden. Ik ken in de Kaapverdiaanse gemeenschap ook een paar mensen die het hebben en daar heb ik ook wel mee gepraat, maar toen waren het voornamelijk oudere mensen waar ik mee sprak.

Ik heb ooit hulp gezocht, maar dat was ook omdat mijn thuissituatie niet meer zo goed ging. Mijn moeder zag dat ik depressief werd en toen heb ik een paar maanden met een psycholoog gepraat. Hij heeft mij toen allemaal tips gegeven over hoe ik met het pesten moest omgaan. Ik ben een persoon die ervan houdt om mensen te laten lachen, dus ze zeiden dat ik dat misschien kon gebruiken. Als iemand bijvoorbeeld een domme opmerking maakt, dat ik er gewoon een grapje van maak en dat helpt nu nog steeds. Iedereen kent mij als Debbie die altijd vrolijk is en grapjes maakt, dus ik wilde mezelf gewoon terug laten komen.

Waar zie je jezelf over 10 jaar? Wat is jouw toekomstbeeld?
Ik ben nu bezig met modellenwerk en ik zou mij daar heel graag verder in willen ontwikkelen. De belangrijkste reden waarom ik modellenwerk doe, is omdat ik anderen wil beïnvloeden om gewoon hunzelf kunnen zijn. Daar wil ik later ook wel wat meer mee doen, misschien dat ik een campagne start voor mensen met vitiligo. Dat blijft idee altijd in mijn hoofd hangen.

Je zei net dat je eventueel een campagne zou willen starten om mensen met dezelfde aandoening te kunnen helpen. Hoe zie je je dat voor je?
Ik wil gewoon een evenement of iets zoals dat organiseren zodat ik met allerlei mensen, die bijvoorbeeld ook zo’n onzeker verleden hebben gehad, een presentatie of iets kan geven aan de mensen die nu nog onzeker zijn, zodat ze hun zelfvertrouwen op kunnen bouwen. Dat lijkt mij leuk!

Ik heb begrepen dat je een fan bent van Winnie Harlow. Op welke manier inspireert zij jou?
Zij was echt de laatste die mij echt een boost gaf. Sinds ik klein ben kwamen fotografen wel eens naar mij toe met dat ze heel graag foto’s van mij wilde maken, maar ik rende altijd weg. Ik zag haar bij RTL Late Night en ik dacht echt wauw. Ze is zo haarzelf, ze straalt helemaal, dit wil ik ook zijn. Zij gaf mij de inspiratie om aan de wereld te laten zien dat ik ook model kan zijn. Ik ben klein, curvy en ik heb vitiligo. Eigenlijk alles behalve het totaal-modellen plaatje.

Vond je het tof om te zien dat ook mensen met vitiligo, zoals Winnie Harlow, een (modellen)carrière kunnen opbouwen? Wat voor gevoel geeft dat jou?
Ja! Ik zag als klein kind nooit iemand die dit ook had. Nu ken ik bijvoorbeeld een vrouw die poppen met vitiligo en sproeten en zo verkoopt in Amsterdam. Toen ik klein was had ik dat echt fijn gevonden, dan heb je zoiets van “oh, die pop lijkt op mij!”, maar dat had ik niet. Ik vind het fijn dat de jongere generatie hierdoor misschien steviger in hun schoenen staan.

Als je kon kiezen om vanaf nu zonder vitiligo door het leven te gaan, zou je dit dan doen?
Nee. Ik ken mezelf niet meer zonder en ik vind het ook gewoon fijn om anders dan anderen te zijn.

Welk advies zou je willen meegeven aan jongeren met vitiligo?
Laat je niet gek maken door wat anderen zeggen of denken, zolang jij van jezelf houdt maakt wat de buitenwereld zegt niks uit. Van jezelf houden staat op nummer 1.

Meer weten of zien van Deborah? Check out her Instagram!